Art Athina 2018

Dimitris Fragakis

On the main axis of his work, Dimitris Fragakis places paintings, drawings, sculptures and digital prints. He loans parts of his imagery from pieces of newspapers, old magazines, internet leftovers as well as from his personal collection of objects and photographs, defining a startup way. He usually works on series of works, as a method through which each image affects the other and vice versa. His goal is to minimize the effect of realism for the sake of a constant illusion of time and space. With aesthetics borrowed from the past, he tries to express the agony of the mortal human being in an indestructible developing world by constantly promoting the causticity and the tragicness of the safe space that is called “future”. Focusing mainly on the person, he perceives his existence as an archaeological condition, as a form but also schematically. The themes he usually uses are about ascension but also the sharpness of the transition from the “real” to the “surreal”.

Δημήτρης Φραγκάκης

Ο Δημήτρης Φραγκάκης, στο κεντρικό άξονα της δουλειάς του τοποθετεί έργα ζωγραφικής, σχεδίου, γλυπτά στον χώρο αλλά και έργα ψηφιακής εκτύπωσης. Δανείζεται μέρος των παραγόμενων εικόνων του, από σπαράγματα εφημερίδων, παλιά περιοδικά, διαδικτυακά κατάλοιπα αλλά και από την προσωπική του συλλογή αντικειμένων και φωτογραφιών, ορίζοντας έναν τρόπο εκκίνησης. Συνήθως εργάζεται σε σειρές έργων, ως μέθοδος διά της οποίας η μία εικόνα επιδρά στην άλλη και αντίστροφα. Σκοπός του είναι να ελαχιστοποιεί, ως το μέγιστο βαθμό, το αντίκτυπο του ρεαλισμού για χάρη της διαρκής ψευδαίσθησης του χρόνου και του χώρου. Με αισθητικές παρμένες από το ασφαλές παρελθόν, προσπαθεί να εκφράσει την αγωνία του φθαρτού ανθρώπου μέσα σ’ έναν άφθαρτο αναπτυσσόμενο κόσμo προάγοντας συνεχώς την καυστικότητα και την τραγικότητα της ανασφαλούς περιοχής που λέγεται, μέλλον. Εστιάζοντας κατά κύριο λόγο στον άνθρωπο, αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του σαν μια αρχαιολογική συνθήκη, μορφικά αλλά και σχηματικά. Τα θέματα που συχνά χρησιμοποιεί αφορούν την εξύψωση, αλλά και την αιχμηρότητα της μετάβασης από το πραγματικό στο εξωπραγματικό.

Ilias Vasilos

Ilias Vasilos’s work emerges from his research on the concept of fragmentation and the relationships he locates between the unit and the group, the microscopic and the macroscopic. Through oil canvases and painted wooden installations the artist makes a visual proposition, in which the repetition of gesture and the mathematisation of the creative process becomes a “writing of time” and given the rhythm of the works, they allow the creation of a virtual space for reflection and philosophical contemplation.

These works are created through many stages. First comes the fragmentation of the surface into smaller ones by masking the canvas with a grid of masking tape. Then the artist fills these smaller surfaces with colour — a repetitive process which he tries to organise by setting a system. This occurs mainly through mathematical relations and codes that in a way refer to the coding of language and other logical processes. Vasilos allows this rule to be occasionally overturned by instinct; as a result, the artworks at first glance seem to be made in thoroughly rational way at first, but on closer inspection the disruptions of random emotional and unconscious interventions are revealed.

Ηλίας Βασιλός

Η δουλειά του Ηλία Βασιλού πηγάζει από την έρευνά του γύρω από την έννοια του κατακερματισμού και τις σχέσεις που εντοπίζει ανάμεσα στην μονάδα και το σύνολο, το μικροσκοπικό και το μακροσκοπικό. Μέσα από καμβάδες σε λάδι και επιχρωματισμένες ξύλινες κατασκευές ο καλλιτέχνης αναπτύσσει μια εικαστική πρόταση όπου η επανάληψη της χειρονομίας και η μαθηματικοποίηση της δημιουργικής διεργασίας γίνεται κατά κάποιο τρόπο μια “γραφή χρόνου”, που σε συνδιασμό με την ρυθμικότητά των έργων επιτρέπουν τη δημιουργία ενός εικονικού χώρου ενατένισης και φιλοσοφικού αναστοχασμού.

Τα έργα του προκύπτουν μέσα από πολλά στάδια, όπου το πρώτο είναι ο κατακερματισμός της επιφάνειας σε μικρότερες επιφάνειες μέσα από τη δημιουργία ενός πλέγματος με χαρτοταινία και την τεχνική του μασκαρίσματος. Στη συνέχεια ο καλλιτέχνης καλείται να γεμίσει αυτές τις μικρότερες επιφάνειες με χρώμα - μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία στην οποία όμως προσπαθεί να δώσει ένα σύστημα, μια λογική. Αυτό συμβαίνει κυρίως μέσα από μαθηματικές σχέσεις και κώδικες που κατά κάποιο τρόπο παραπέμπουν στην κωδικοποίηση της γλώσσας και σε άλλες λογικές διεργασίες. Αυτή την αυστηρή λογική ο καλλιτέχνης επιτρέπει σε σημεία να ανατραπεί από το ένστικτο, με αποτέλεσμα τα έργα να φαίνονται εκ πρώτης όψεως απόλυτα και ορθολογικά δομημένα, αλλά μια πιο προσεκτική ανάγνωση φανερώνει πως ο ρυθμός τους διαταράσσεται από τυχαίες παρεμβάσεις του ασυνειδήτου και του συναισθήματος.