In-Between

Group Show

«Κατοικείν» είναι μια άλλη λέξη για το «είναι», υποστήριζε ο γερμανός φιλόσοφος M. Heidegger, θεωρώντας πως το κατοικείν είναι ο τρόπος των θνητών να είναι πάνω στη γη, μέσα από τη δημιουργία ενός συνόλου σχέσεων οικείων και ανοίκειων. Η τακτική του ανθρώπου να καθιστά τον κόσμο κατοικήσιμο, και άρα ερμηνεύσιμο, αποτελεί μια στρατηγική οικειοποίησής του, προκειμένου να αποφύγει τον φόβο του ανοίκειου. Ετούτο το κατορθώνει, όχι μόνο ανεγείροντας κτήρια, αλλά και μέσα από οτιδήποτε μπορεί να αποτελέσει τόπο κατοικίας –όπως για παράδειγμα μια γέφυρα που έχει ως αποτέλεσμα την ένωση δύο ενδιάμεσων τόπων, καθιστώντας τους ευκολότερα προσβάσιμους (και κατ’ επέκταση κατοικήσιμους).
Στην παρούσα έκθεση τέσσερις μεταπτυχιακοί φοιτητές της ΑΣΚΤ, αναζητούν ενδιάμεσους τόπους, μέσα από διαφορετικές πρακτικές και εικαστικά μέσα.
Κεντρικός θεματικός άξονας, στο έργο της Άλκηστης Μαυροκεφάλου είναι η εξελισσόμενη βίωση της σωματικότητας ως μοναδική σταθερή οικία, το κουκούλι επιστροφής αλλά και της α(να)σφάλειας που η φθορά και η απώλεια ελέγχου του προξενεί. Αντιλαμβάνεται την οργανική αλληλεπίδραση της ανθρώπινης ανατομικής αλληλουχίας και κυρίως τη γεωμετρική συνοχή της ως το μοναδικό οίκημα που βιώνεται σε όλες του τις μορφές και τις εκφάνσεις. Μέσα από την εικαστική της πρακτική, προσεγγίζει την ανατομική αλληλουχία των οργάνων, σε μια εξερεύνηση των μυθοπλαστικών και γεωμετρικών τους ορίων.
Η Τζίνα Δημακοπούλου σχηματοποιεί φόρμες μέσα από τη χρήση ενός καθημερινού υλικού, όπως είναι το χνούδι των ρούχων, θεωρώντας ότι αποτελεί έναν ενδιάμεσο τόπο, ή τη γέφυρα ανάμεσα στο ρούχο και στο σώμα. Από τη μια, το χνούδι αποτελεί μια στρώση προστασίας του σώματος και από την άλλη, κατοικώντας πάνω στο δέρμα μας, παίρνει και το ίδιο ζωή και στη συνέχεια σχηματίζει φόρμες, ιχνηλατώντας τις γραμμές του ανθρώπινου δέρματος μέσα από την επαφή. Μέσω αυτής της αλληλεπίδρασης, σχηματίζεται ένας εύθραυστος χάρτης που παραπέμπει και αυτός με τη σειρά του σε ενδιάμεσους τόπους κατοίκησης, μετέωρους ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό.
Η Μαριαλίζα Καμπή στις μεταξοτυπίες της δημιουργεί κολάζ από αφηρημένα γραφικά στοιχεία, μέσω της χρήσης ποικίλων σχεδιαστικών εργαλείων και διαφορετικών εικαστικών μέσων που αποτελούν για την ίδια πεδίο πειραματισμού. Μεταβαίνοντας από τη χρήση της ψηφιακής στην αναλογική τεχνολογία γεφυρώνει μια συνομιλία ανάμεσα στη χρήση της παλαιότερης και της πιο σύγχρονης τεχνολογίας. Δημιουργεί υγρές φόρμες που σταδιακά μετεξελίσσονται και αποκτούν διαφορετική μορφή. Επίσης, μέσα από το παιχνίδισμα του φωτός και των χρωμάτων δημιουργεί περιβάλλοντα, καλώντας τον επισκέπτη να βιώσει ενδιάμεσους τόπους ανάμεσα στο ονειρικό και το φανταστικό.
Τέλος, το έργο του Δημήτρη Πολυχρονιάδη, ενώ μοιάζει να αναπαριστά αληθινούς κατοικήσιμους τόπους, τελικά παραπλανά τον θεατή, παρουσιάζοντας έναν αυτοαναιρούμενο μηχανισμό παραγωγής ψευδαισθήσεων, στο πλαίσιο του προβληματισμού του για τα όρια της αλήθειας. Μέσα από την κινηματογραφική προβολή, στην οποία πρωταγωνιστούν μια σειρά από χειροποίητες μακέτες / διοράματα, αναφέρεται στις απαρχές του κινηματογράφου της μυθοπλασίας (Georges Méliès), στη θεατρική συνθήκη και στα πανοπτικά θεάματα του 18ου και 19ου αιώνα. Με τον τρόπο αυτό αναφέρεται σε μια σειρά πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών αδιεξόδων στην σύγχρονη Ελλάδα ανάμεσα στις ψευδαισθήσεις που άλλοτε χτίζονται και άλλοτε καταρρέουν.

Depo Darm